Μπαράκ Ο Μπάμιας

Προφανώς δεν είμαι Αμερικανός και επομένως δεν μπήκα ποτέ στο δίλημμα να τον ψηφίσω ή όχι. Ακριβώς επειδή δεν πολυασχολήθηκα, είδα τον εαυτό μου να παρασύρεται από το γενικό κλίμα και να "θέλει" να βγει Πρόεδρος της Αμερικής (ο πρώτος μαύρος μετά από 44 προσπάθειες -τι ευστοχία και αυτή!) ο Μπαράκ Ομπάμα. Και τελικά βγήκε και χαρήκαμε όλοι.

Αλλά μετά χάθηκε. Πήγε διακοπές. Όπως και ο Σαρκοζί μετά την εκλογή του να θυμίσω. Ο οποίος Σαρκοζί είναι καραδεξιός του κερατά και υπεύθυνος για όλα περίπου τα κακά της Γαλλίας (και της ΕΕ μη σας πω). Και όσο έκανε διακοπές ο Ομπάμα οι Ισραηλινοί έκαναν το παρτάκι τους στην Παλαιστίνη. Λίγους μόλις μήνες μετά το παρτάκι των Ρώσων στη Γεωργία. Και μετά γύρισε ο Ομπάμα να ορκιστεί και ξαναχαρήκαμε όλοι.

Το θέμα είναι ότι με τον τύπο αυτό έχω την αίσθηση ότι παρακολουθώ ένα ακριβό και καλοστημένο ριάλιτι σόου (σα να βλέπω στην TV τη ζωή του Ρουβά-πατέρα ένα πράγμα). Ασχολούνται όλοι μαζί του, τρελαίνονται, σκίζουν τα ρούχα τους, όταν μιλάει λιποθυμούν (εμ βέβαια άμα μαζεύονται 2 εκατομμύρια νοματαίοι σε μια πλατεΐτσα κάποιος θα την πάθει). Και βέβαια να παραδεχτώ ότι ο φίλος Ομπάμα "τα σπάει" με το ρητορικό του χάρισμα. Όμως συμπεριφέρεται και λίγο δημαγωγικά, "για τις κάμερες" που λέμε. Η παραπάνω φωτό είναι χαρακτηριστική. Ο Μπαράκ Ομπάμα, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος, χορεύει και χαμογελά με την κυρία Ομπάμα, που σέρνει πίσω της τη θλιβερή αλλά τόσο ελπιδοφόρα ιστορία του "στατιστικού λάθους". Μήπως όμως δίνει λάθος εικόνα και μοιράζει φρούδες ελπίδες; Ακόμα και αν οι οπαδοί του δεν το νιώθουν ακόμα ή επίτηδες εθελοτυφλούν, στην πραγματικότητα το αγγούρι στην Αμερική έχει πάει τόσο βαθιά που ίσα ίσα φαίνεται η ακρούλα.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να ήταν σκυθρωπός και να δείχνει έτοιμος και πρόθυμος να πεθάνει μέσα στο Λευκό Οίκο παρά να αφήσει έστω και έναν συμπολίτη του (ακόμα) να πεινάσει; Λέω, μήπως;
.

Το Τέλος

Η προηγούμενη Τετάρτη ήταν το τέλος του 2008 και παράλληλα το τέλος της θητείας μου, αφού εκείνη ακριβώς τη μέρα βγήκα σε άδεια απολύσεως.

Το τέλος του 2008...

Μιας χρονιάς που είδα τις σχέσεις μου με τους φίλους μου να αλλάζουν, είδα τους φίλους μου να αλλάζουν... Μιας χρονιάς που είδα να υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούσα να πάω μπροστά, στιγμές που δε μπορούσα να κάνω αυτό που θέλω. Μιας χρονιάς που είδα (και, σας βεβαιώ, μου κακοφάνηκε) τα τελευταία δύο χρόνια τρελής πορείας μου να σταματούν. Μιας χρονιάς που είδα μέρες να χάνονται χωρίς να μου λένε γιατί, μιας χρονιάς που ένιωσα την απογοήτευση να έχεις τη διάθεση να κάνεις κάτι αλλά να μην έχεις κάποιον να σε ακολουθήσει ή να μη βρίσκεις συνθήκες κατάλληλες... Το τέλος μιας χρονιάς κατά τη διάρκεια της οποίας έμαθα να συνθηκολογώ, να κρύβομαι πίσω από την απάθεια και να διασχίζω μόνος μου αποστάσεις ατελείωτες.

Μιας χρονιάς που έμαθα να βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους να σκοτώνω την ώρα μου, που πέρασα ώρες κενές, που έμαθα την αξία της φράσης "την παλεύω", που είδα πολλές ταινίες και διάβασα αρκετά βιβλία, που πέρασα πολλές ώρες βλέποντας ποδόσφαιρό και παίζοντας στοίχημα. Η προηγούμενη Τετάρτη ήταν το τέλος μιας χρονιάς που είδα την Έλενα να με στηρίζει αρχικά με ζήλο, μετά να μη με καταλαβαίνει, αργότερα να αδιαφορεί για μένα και τελικά να μένει δίπλα μου και όλα να ξαναστρώνουν. Το τέλος μιας κακής και δίσεκτης χρονιάς που η λέξη "τρέλα" ήταν μέσα σε αυτά που σκέφτηκα περισσότερες φορές από κάθε άλλη χρονιά. Το τέλος μιας χρονιάς που ενώ πέθαινε εγώ είδα την αισιοδοξία μου να επανέρχεται και γέλασα με το σποτάκι:

Το τέλος μιας χρονιάς που ενώ πέθαινε εγώ έκανα τα πρώτα βήματα προς την επόμενη περιπέτειά μου που λέγεται "(ωχ Παναγιά μου) ας βρω την πρώτη μου δουλειά". Το τέλος της χρονιάς που παραμέλησα όσο τίποτε άλλο το blog μου που σήμερα επανεκκινώ μέσα από αυτή την κατάθεση ψυχής.

Καλή μου χρονιά.