Οι ζωές των άλλων.

Τον τελευταίο καιρό, από τότε που ξεκίνησα να γράφω το δικό μου blog, περιηγούμαι συχνότατα στα blogs άλλων ανθρώπων. Ψάχνω καινούρια posts σε aggregators, ακολουθώ τους συνδέσμους από τη μία δημοσίευση στην άλλη, επισκέπτομαι τα blogs φίλων και γνωστών. "Έχω πάθει blogίαση", όπως μου (την) είπε ο φίλος μου ο jerry, και έχω χάσει φυσικά και τον (βραδινό) ύπνο μου! Και ξέρετε πώς είναι με τα γαμημένα τα blogs... Είναι σαν τις κωλοτρυπίδες... Όλοι έχουν από ένα! Και εκεί μέσα γράφουν το μακρύ τους και το κοντό τους, τη ζωή τους και τα σχέδιά τους, αποκαλύπτουν πτυχές του χαρακτήρα τους (αληθινές ή ψεύτικες ή εν δυνάμει), κράζουν και περιγράφουν τις εντυπώσεις τους για χίλια δυο πράγματα.

Ε, έχω να καταγγείλω ότι αυτό με χαλάει!

Χωρίς να το θέλω, βλέπω να εκτυλίσσονται μπροστά μου κομμάτια από τις ζωές τόσων ανθρώπων. Μου προσφέρεται η δυνατότητα να κοιτάξω μέσα από μία κλειδαρότρυπα και να καταλάβω τα προσωπικά τους, τις απόψεις τους, τις φιλοδοξίες και τις απογοητεύσεις τους. Μου θυμίζει κάτι που είχα καιρό θαμμένο αρκετό καιρό τώρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τη ζήλια μου για αυτά που έχουν ή πετυχαίνουν οι άλλοι!

Όλο αυτό ξεκινάει από παλιά, από τους γονείς. Από τη μόνιμη μανία τους να σου δείχνουν άλλους και να σου λένε "κοίτα τι καλά που κάνει ο τάδε αυτό, ο δείνα το άλλο". Δε μιλάω για τους δικούς μου γονείς αποκλειστικά (όσοι ξέρουν, ξέρουν), τη γενική περίπτωση συζητάω.

Μετά περνάμε στην εποχή της ανικανοποίητης μαλακίας, την εφηβεία. Ότι και να κάνεις, ότι και να έχεις, κάτι άλλο είναι πιο cool, είναι πιο αποδεκτό, πρέπει να το έχεις και εσύ τέλοσπάντων! Και φυσικά η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Θες να είσαι και καλός μαθητής και γκομενάκιας και μέλος της πιο cool παρέας και άσσος στην μπάλα και καλοντυμένος και πρώτος στην κοπάνα και το τσιγάρο και χίλια άλλα. Βλέπεις πολλούς, όλοι έχουν μερικά από αυτά, εσύ τα θες όλα! Θες να είσαι ο πιο δυνατός χαρακτήρας του παιχνιδιού.

Ύστερα μεγαλώνεις, κατασταλάζεις σε ένα προφίλ, έχεις μία παρέα, ένα στυλ, ένα γούστο και έναν τρόπο ζωής. Μπαίνεις σε ένα γαμημένο καλούπι. Και λες "όλα καλά είναι" (σαν το Θεό τα βράδια της Δημιουργίας ένα πράγμα) και επαναπαύεσαι.

Μετά από όλα αυτά έρχονται τα Blogs (κεφαλαίο B, παίζουν ρόλο τώρα πια, σημαντικό)! Και ανακαλύπτεις ότι κάποιοι άλλοι, άγνωστοί σου, έχουν αυτά που εσύ θα ήθελες: είναι καλλιτεχνικές φύσεις, δεν καπνίζουν και αθλούνται, είναι μέλη κορυφαίων πανεπιστημίων, βγάζουν λεφτά από τη δουλειά τους, ασχολούνται με εναλλακτικά hobbies, μπορούν ακόμα να ονειρεύονται με τρόπο εφηβικό. Και ζηλεύεις... Και θες και εσύ...

Και ξεχνάς ρε μαλάκα ότι και εσύ έχεις πολλά προτερήματα, ότι κάποιοι σε βλέπουν και θέλουν να σου μοιάσουν κατά το δυνατόν, ότι μπορείς να ανταπεξέρθεις σε ένα σύνολο καταστάσεων, ότι έχεις γνώση και ανησυχίες πάνω σε πολλά θέματα, ότι είσαι αυτόφωτος!

Γαμημένα blogs...
Φταίω εγώ αν σταματήσω να διαβάζω;

ΠιΕς: Ένα απίστευτο βιντεάκι από ομογενείς, "11 Ways to know if you are Greek". Για να πέσετε στο πατωμα από τα γέλια και για να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα...