Τρέξε, μύγα, τρέξε!

"Για σας είναι η ζωή", άκουσα να λέει και τρελάθηκα. Μιλάμε για ένα παιδί 5 χρόνια μεγαλύτερό μου. "Σιγά ρε γέρο!", έκανα τη σχετική πλάκα, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι δεν το είπε για πλάκα. Η κουβέντα, η "καφενειακού επιπέδου" κουβέντα, μέσα στην οποία ενίοτε θίγεις τα σοβαρότερα θέματα, άναψε.

Τρέχουμε μαλάκες, μια ζωή τρέχουμε. Να τελειώσουμε τη σχολή νωρίς, να καταρτιστούμε, να μάθουμε ξένες γλώσσες, να πάμε στρατό, να ξανακαταρτιστούμε, να βρούμε ή να ξεκινήσουμε μια δική μας δουλειά. Όλα, μέσα σε 5-6 χρόνια. Αν αργήσεις, αν αφήσεις ένα χρόνο να περάσει, θεωρείσαι "τεμπέλης"... ενίοτε και "αποτυχημενος". Και το χειρότερο είναι ότι ο πιο σκληρός κριτής σου είναι ο εαυτός σου. Τρέχεις λοπόν, μαλάκα. Τρέχεις να μπεις στο τριπάκι μην τυχόν και μείνεις απ' έξω και "δυστυχήσεις".

Και τι καταλαβαίνεις που φτάνεις; Ο γαμημένος ο αθλητής τουλάχιστον που τρέχει να τερματίσει, κάποια στιγμή τα καταφέρνει και ανταμοίβεται. Εσύ, όταν τερματίσεις απλώς συνειδητοποιείς ότι έφτασες (καλώστονε κι ας άργησε) στην πιο απαιτητική στροφή του στίβου της ζωής. Και το χειρότερο, έχεις μπει πλέον στο τριπάκι. Δούλευε τώρα ατελείωτες ώρες, να προσπαθείς να κάνεις την υπέρβασή σου και να μην μπορείς, να σε θλίβει που δεν ανταμοίβεσαι όπως πρέπει, να μην βλέπεις τον κόπο σου να μετουσιώνεται σε κάτι απτό. Το χειρότερο: συνειδητοποιείς ότι από εδώ και πέρα δεν μπορείς πλέον να βάλεις "φοιτητικούς" στόχους και να πας παρακάτω... Να περάσεις αυτή τη φάση και σε ένα χρόνο να είσαι αλλού. Συνειδητοποιείς ότι τα επόμενα 35-40 χρόνια θα κυλήσουν στο ίδιο μοτίβο. Εκεί είναι που σε σκοτώνει...

Και επιστημονικά να το δεις, και πρακτικά να το δεις (πχ. από συζητήσεις με φίλους) και όπως στο διάολο να το δεις, το ηλικιακό φάσμα 25-35 είναι από τα πλέον δύσκολα κομμάτια της ζωής στην εποχή μας. Αν το περάσεις αυτό φίλε, αν δεν τρελαθείς και δεν παραιτηθείς εκεί, δε θα το κάνεις ποτέ. Όλοι ψάχνουν κάπου να πιαστούν. Μπορεί να είναι ένας σύντροφος, μπορεί να είναι τα παιδιά σου, μπορεί να είναι κανα φάρμακο ή κανα ναρκωτικό, μπορεί να είναι καμία εναλλακτική δραστηριότητα του κώλου. Όλοι κάτι ψάχνουν να κρατηθούν μετά από 10-12 ώρες δουλειάς, 6 μέρες την εβδομάδα.

Και γιατί να φτάσεις εκεί λοιπόν; Είσαι ακόμα απ' έξω, είσαι να πούμε ευλογημένος και έχεις δει πόσο σκατά είναι εκεί μέσα, γιατί να μπεις; Γιατί να μην τα μοντάρεις έτσι να την κάνεις περιμετρικά και να ζήσεις "αλλιώς"; Δεν ξέρω! Είναι αυτό το άρρωστο το συναίσθημα, να πας εκεί ακριβώς που σου λένε ότι δεν πρέπει, reverse psychology ο σχετικός όρος. Σαν τη μύγα, τη γαμημένη τη μύγα, που πάει όπως όλες οι προηγούμενες στο μωβ φωτάκι και καίγεται! Και αποκάτω γελάνε αυτοί που βάλανε το φωτάκι με τη μαλακία της.