Stefanos' playground

Ένα blog που ψάχνει να βρει την ταυτότητά του...

Friday, June 15, 2007

Οι ζωές των άλλων.

Τον τελευταίο καιρό, από τότε που ξεκίνησα να γράφω το δικό μου blog, περιηγούμαι συχνότατα στα blogs άλλων ανθρώπων. Ψάχνω καινούρια posts σε aggregators, ακολουθώ τους συνδέσμους από τη μία δημοσίευση στην άλλη, επισκέπτομαι τα blogs φίλων και γνωστών. "Έχω πάθει blogίαση", όπως μου (την) είπε ο φίλος μου ο jerry, και έχω χάσει φυσικά και τον (βραδινό) ύπνο μου! Και ξέρετε πώς είναι με τα γαμημένα τα blogs... Είναι σαν τις κωλοτρυπίδες... Όλοι έχουν από ένα! Και εκεί μέσα γράφουν το μακρύ τους και το κοντό τους, τη ζωή τους και τα σχέδιά τους, αποκαλύπτουν πτυχές του χαρακτήρα τους (αληθινές ή ψεύτικες ή εν δυνάμει), κράζουν και περιγράφουν τις εντυπώσεις τους για χίλια δυο πράγματα.

Ε, έχω να καταγγείλω ότι αυτό με χαλάει!

Χωρίς να το θέλω, βλέπω να εκτυλίσσονται μπροστά μου κομμάτια από τις ζωές τόσων ανθρώπων. Μου προσφέρεται η δυνατότητα να κοιτάξω μέσα από μία κλειδαρότρυπα και να καταλάβω τα προσωπικά τους, τις απόψεις τους, τις φιλοδοξίες και τις απογοητεύσεις τους. Μου θυμίζει κάτι που είχα καιρό θαμμένο αρκετό καιρό τώρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τη ζήλια μου για αυτά που έχουν ή πετυχαίνουν οι άλλοι!

Όλο αυτό ξεκινάει από παλιά, από τους γονείς. Από τη μόνιμη μανία τους να σου δείχνουν άλλους και να σου λένε "κοίτα τι καλά που κάνει ο τάδε αυτό, ο δείνα το άλλο". Δε μιλάω για τους δικούς μου γονείς αποκλειστικά (όσοι ξέρουν, ξέρουν), τη γενική περίπτωση συζητάω.

Μετά περνάμε στην εποχή της ανικανοποίητης μαλακίας, την εφηβεία. Ότι και να κάνεις, ότι και να έχεις, κάτι άλλο είναι πιο cool, είναι πιο αποδεκτό, πρέπει να το έχεις και εσύ τέλοσπάντων! Και φυσικά η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Θες να είσαι και καλός μαθητής και γκομενάκιας και μέλος της πιο cool παρέας και άσσος στην μπάλα και καλοντυμένος και πρώτος στην κοπάνα και το τσιγάρο και χίλια άλλα. Βλέπεις πολλούς, όλοι έχουν μερικά από αυτά, εσύ τα θες όλα! Θες να είσαι ο πιο δυνατός χαρακτήρας του παιχνιδιού.

Ύστερα μεγαλώνεις, κατασταλάζεις σε ένα προφίλ, έχεις μία παρέα, ένα στυλ, ένα γούστο και έναν τρόπο ζωής. Μπαίνεις σε ένα γαμημένο καλούπι. Και λες "όλα καλά είναι" (σαν το Θεό τα βράδια της Δημιουργίας ένα πράγμα) και επαναπαύεσαι.

Μετά από όλα αυτά έρχονται τα Blogs (κεφαλαίο B, παίζουν ρόλο τώρα πια, σημαντικό)! Και ανακαλύπτεις ότι κάποιοι άλλοι, άγνωστοί σου, έχουν αυτά που εσύ θα ήθελες: είναι καλλιτεχνικές φύσεις, δεν καπνίζουν και αθλούνται, είναι μέλη κορυφαίων πανεπιστημίων, βγάζουν λεφτά από τη δουλειά τους, ασχολούνται με εναλλακτικά hobbies, μπορούν ακόμα να ονειρεύονται με τρόπο εφηβικό. Και ζηλεύεις... Και θες και εσύ...

Και ξεχνάς ρε μαλάκα ότι και εσύ έχεις πολλά προτερήματα, ότι κάποιοι σε βλέπουν και θέλουν να σου μοιάσουν κατά το δυνατόν, ότι μπορείς να ανταπεξέρθεις σε ένα σύνολο καταστάσεων, ότι έχεις γνώση και ανησυχίες πάνω σε πολλά θέματα, ότι είσαι αυτόφωτος!

Γαμημένα blogs...
Φταίω εγώ αν σταματήσω να διαβάζω;

ΠιΕς: Ένα απίστευτο βιντεάκι από ομογενείς, "11 Ways to know if you are Greek". Για να πέσετε στο πατωμα από τα γέλια και για να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα...


Labels: ,

Thursday, June 14, 2007

Δουλεμένο στην προπόνηση...

Από μικρό παιδί συμπαθώ και υποστηρίζω τη Milan. Η ομάδα αυτή ήταν η πρώτη που μου φάνηκε μεγάλη τα αθώα εκείνα χρόνια. Ήταν ο τελικός της Αθήνας το 1994 όπου αναδείχτηκε για 5η φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Από τότε κρατάει αυτή η κολόνια και δεν την βλέπω να ξεθυμαίνει σύντομα, ειδικά αν η Associazione Calcio Milan συνεχίσει να έχει στις τάξεις της παιχταράδες και να κατακτά ευρωπαϊκά τρόπαια!

Η εισαγωγή σύντομη γιατί σήμερα το κύριο θέμα μας δεν είναι ούτε η αγάπη μου προς την ιταλίδα κυρία από το Μιλάνο, ούτε η 7η φορά που ανέβηκε στον ευρωπαϊκό θρόνο (μπροστά στα μάτια μου παρακαλώ!), ούτε οι παιχταράδες που κοσμούν με την παρουσία τους το ρόστερ της.

Το θέμα μας είναι ένα βίντεο που βρήκα στο πασίγνωστο YouTube, που εξηγεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη φράση "δουλεμένο στην προπόνηση", ενώ επίσης δικαιολογεί όλους τους απλούς φιλάθλους που δε συμπαθούν τη Milan και απεχθάνονται τον Pippo Inzaghi.



Όσο και να προκαλεί οπτικό βιασμό η παρακολούθηση του εν λόγω κυρίου ενώ "παίζει μπάλα", είναι προφανές ότι πρέπει όλοι, γνώστες και μη, να υποκλιθούμε στο ταλέντο που έχει να κάνει αυτό ακριβώς που πρέπει χωρίς περιττές ενέργειες και φανφάρες!

ΠιΕς: Χρήζει αναφοράς το γεγονός ότι ιδρύθηκε ο πρώτος επίσημος (και φαντάζομαι στο άμεσο μέλλον και αναγνωρισμένος από την ίδια την ομάδα) σύνδεσμος φίλων της Μίλαν στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, με όνομα AC MILAN Athens Club. Δεν είμαι ακόμα μέλος αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα περάσω να γνωρίσω τα παιδιά εκεί και να μοιραστούμε την τρέλα μας!

Labels: ,

Sunday, June 10, 2007

Acanθus summer

Κυριακή σήμερα και κοιτάζοντας έξω το πρωί είδα έναν υπέροχο ήλιο. Ευχή μου να κρατήσει και μέσα στην εβδομάδα, να μπορέσω να πάω για ένα μπάνιο στη θάλασσα επιτέλους. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα ήθελα αλλά υπό την απειλή της ξαφνικής μπόρας ενώ θα λιάζομαι, έκανα πίσω!

Το σημερινό post είναι αφιερωμένο σε ένα μέρος που και πέρσι και φέτος το καλοκαίρι επισκεπτόμαστε πολύ συχνά με το παρεάκι. Το Acanθus summer. Στον αστέρα Γλυφάδας για όποιον δεν ξέρει (και καλό είναι να μάθει και να το επισκεφτεί σύντομα). Κοντά στα σπίτια μας, μοναδική λύση το καλοκαίρι που ούτως ή άλλως όπου και να μένεις στην παραλία κατεβαίνεις για να κάνεις τη βραδινή σου βόλτα.


Τι το ξεχωριστό έχει αυτό το μέρος και το προτιμώ από τα υπόλοιπα της παραλίας; Είναι ο ορισμός του beach bar, μέσα στην πόλη! Σκηνικό λευκό και λιτό που παραπέμπει άμεσα σε νησί, πρόσβαση (και bar) στην αμμουδιά, μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, ξαπλώστρες για ποτάκι με φόντο το φεγγάρι. Μουσική που, λόγω του ανοιχτού χώρου, δεν καλύπτει τις φωνές μας (αν βέβαια κάτσουμε παραλία) και το μετατρέπει κατευθείαν σε στέκι για να πεις τα νέα σου και όχι μόνο να χορέψεις. Φυσικά προσφέρει και χορό. Και φαγητό άμα λάχει!



Είναι πολυχρηστικός χώρος: Για παρέα, για κουβέντα, για ραντεβού, για ρομαντζάδα, για μπανιστήρι, για μεθύσι, για χαβαλέ. Η ανοιχτή παραλία και ο τρόπος που είναι χτισμένο (δεν έχει τοίχους πουθενά!) σου επιτρέπουν να πας όπου θέλεις και να κάνεις ότι γουστάρεις. Αυτό είναι και το πλεονέκτημά του για μένα σε σχέση με τα υπόλοιπα μέρη της παραλιακής, που ακολουθούν πιο αυστηρά το concept του club και όχι τόσο του beach bar.

Νέα είσοδος στη νύχτα πέρσι το καλοκαίρι, πασίγνωστο και hot spot φέτος, με διαφημίσεις από τη μέρα 1 λειτουργίας και πάντα τίγκα στον κόσμο. Τόσο πολύ μάλιστα που με χαλάει ελαφρώς το ότι η παραλία δεν είναι τόσο "ελεύθερη" όσο πέρσι. Από κόσμο τα τυπικά. Δεν το θεωρώ ως κάτι το εξειδικευμένο. Όπως και να έχει, τακτικός πελάτης 6-7 βδομάδες τώρα που έχει ανοίξει, ειδικά τα σαββατόβραδα (νομίζω ήδη 4...)!


Feel the (Acanθus) summer spirit!

Labels: , , ,

Friday, June 8, 2007

περί Διαφήμισης ο λόγος

Σήμερα έλαβα ένα e-mail με σύνδεσμο προς την πιο έξυπνη, διαδραστική, διαδικτυακή διαφήμιση που έχω δει ποτέ. Φυσικά, η διαφήμιση είναι της Vodafone.

Θα ήθελα λοιπόν να δώσω τα εύσημα για τις τόσο έξυπνες ιδέες που έχουν οι τύποι αυτοί όσον αφορά το πώς θα προβάλλουν τη φίρμα τους. Για το πόσο "εύκολα" σε κάνουν να κολλάς και να βλέπεις όλη τη διαφήμιση και μάλιστα να θες μετά να την ξαναδείς. Για το πόσο πιάνουν τον παλμό και την κάνουν να μοιάζει με ένα κομμάτι από τη δική σου ζωή. Από την ζωή του καταναλωτή.

Θυμηθείτε μια άλλη, πρόσφατη, τηλεοπτική διαφήμιση της Vodafone με πολύ καλή μουσική και σκηνοθεσία:


Φυσικά τα εύσημα δεν πάνε στη Vodafone σαν εταιρεία. Δεν μπορούν να πάνε σε μια εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για ένα τόσο μεγάλο σκάνδαλο στην Ελλάδα, που κοροΐδεψε τόσο την Ελληνική Κυβέρνηση όσο και τους έλληνες πολίτες, που σκότωσε ένα νεαρό επιτυχημένο άνθρωπο για να κρύψει τα σκατά της. Που έδωσε 4.5 εκατομμύρια ευρώ το μήνα της "επετείου" της πουστιάς της για να διαφημιστεί και να καλύψει τον αρνητικό ντόρο, βουλώνοντας τα στόματα των εφημερίδων και αποπροσανατολίζοντας το κοινό. Τα εύσημα δεν πάνε σε μια εταιρεία που ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου είμαστε πελάτες. Στο blog του DMR θα βρείτε πολύ πιο αυστηρά κείμενα και χαρακτηρισμούς όσον αφορά το θέμα αυτό.

Τα εύσημα πάνε στους ανθρώπους εκείνους που στελεχώνουν το διαφημιστικό τμήμα. Που μπορούν μέσα στην καθημερινότητά τους να έχουν και να αναπτύσσουν τέτοιες ιδέες. Και μάλιστα πάντα πρώτοι. Η TIM (WIND από δω και πέρα) μονίμως τους ακολουθεί. Τα παιδιά αυτά, όσα είναι Έλληνες τέλος πάντων (φαντάζομαι είναι η πλειοψηφία εκεί μέσα), δε χρειάζεται να φανταστώ πώς είναι. Τα βλέπω κάθε μέρα στο μετρό, στα βραδινά μαγαζιά, στις παραλίες τις Κυριακές. Είναι καθημερινά, νέα παιδιά σαν και μένα που με τις ιδέες τους έχουν μετατρέψει ένα τόσο άχαρο ρόλο όπως του δημιουργού διαφημίσεων σε μια μορφή καθημερινής τέχνης.

Ένα μπράβο από μένα!

Labels: ,

Βρε πώς αλλάζει ο καιρός!

Τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ πιεσμένος χρονικά. Η 3μηνη κατάληψη του χειμώνα και η ολίσθηση του έτους που αυτή επέφερε με έχουν κάνει να ασχολούμαι ακόμα με μαθήματα χειμερινού εξαμήνου, ενώ παράλληλα "τρέχει" και η διπλωματική μου εργασία. Θέλω να τελειώσω φέτος και, δεδομένου ότι θα λείπω εκτός Ελλάδας από 1 Αυγούστου ως 31 Οκτώβρη, έχω ρίξει όλο το βάρος στη χρονική περίοδο πριν το ταξίδι.

Αν και θα μου ήταν εύκολο και προσφιλές, δε θα γκρινιάξω για την έλλειψη χρόνου. Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι το πόσο αλλάζει η καθημερινότητα του φοιτητή από το πρώτο στο τελευταίο έτος.

Βλέπω την αδερφή μου να μην έχει έγνοιες, να λείπει από το σπίτι όλη μέρα, να μην έχει δώσει ακόμα ένα μάθημα (ένεκα της κατάστασης), να κανονίζει μπάνια και καφέδες και ...ζηλεύω. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην αρχή των σπουδών, έτσι ακριβώς αδιάφορο για τις "υποχρεώσεις" και επιρρεπή στη "ρέκλα". Θυμάμαι τις εκδρομές και τα πρώτα μπάνια αυτήν ακριβώς την περίοδο του έτους και μετά αναρωτιέμαι αν υπάρχει καμιά λίμνη στις Βρυξέλλες να κάνω καμιά βουτιά τον Αύγουστο. Τουλάχιστον θα μένω σε άψογο ξενοδοχείο!

Αυτή ακριβώς η διαφορά ανάμεσα στην αρχή και το τέλος της φοιτητικής ζωής (τότε που θες να "κλείσεις τα βιβλία" και ανυπομονείς να δεις τι σε περιμένει παρακάτω) είναι που μου κάνει εντύπωση. Πόσο αλλάζουμε μέσα σε λίγα χρόνια. Πόσο εύκολα ξεχνάμε την παλιά ζωή μας και καταλήγουμε μέχρι και να ζηλεύουμε αυτούς που τώρα την έχουν. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμα χειρότερα σε μεγαλύτερες ηλικίες (ίσον μεγαλύτερες κρίσεις...), λέει ο lexluthor06. Τροφή για σκέψη και απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι αχόρταγο ον. Πάντα θέλει κάτι παραπάνω, πάντα αναπολεί κάτι που άφησε πίσω (για να πάει παραπάνω...). Φαύλος κύκλος!

Χθες ήμουν πάλι κακόκεφος νωρίς το βράδυ που βγήκα να φάω ακριβώς επειδή νιώθω να μην μπορώ να βάλω τις υποχρεώσεις μου σε μια σειρά. Όσο και να μοχθήσω, να ασχοληθώ, πάντα υπάρχει κάτι να κάνω την επόμενη μέρα! Όταν έχω πράγματα στο μυαλό μου, δυσκολεύομαι να ευχαριστηθώ 100% τις "ελεύθερες" στιγμές. Και ενίοτε με παίρνει από κάτω. Το βάζω ως άσκηση στον εαυτό μου να μάθω να "κατεβάζω το διακόπτη" ορισμένες στιγμές, ακόμα κι αν λόγω αυτού η επόμενη μέρα θα είναι πιο δύσκολη απ' ότι συνήθως.

Κάπου που δε θα πάω φέτος:
Παραλία "Χρυσή", Γαϊδουρονήσι, Ν. Λασιθίου, Κρήτη

Και κάπου όπου θα "αποδράσω" μαζί με το alter ego μου:
La Sagrada Familia, Barçelona, Catalunya, España

PS (άσχετο) : Όχι ότι δεν το ξέραμε, αλλά ο Kaká ήταν παρθένος μέχρι τη μέρα του γάμου του!

Labels: , ,

Thursday, June 7, 2007

Ανακαίνιση...

Η σκέψη μου ήρθε σήμερα καθώς περιδιάβαινα το διαδίκτυο και επισκεπτόμουνα ιστολόγια.

"Ρε μπας και είναι καλή ιδέα να αναστήσω το παλιό μου blog, να βγάλω από μέσα όλες τις φωτογραφίες και τις erasmus αναμνήσεις και να αρχίσω να γράφω σε αυτό αντί να το έχω ως photo album;"

Ωραία η ιδέα, το ταμείο (των σκέψεων) όμως είναι μείον. Καλλιτεχνικές ανησυχίες για να τις μοιραστώ με τον κόσμο δεν έχω... Κουτσομπόλης και παρατηρητικός μέσα στο πλήθος δεν είμαι (μεγάλη πίκρα το τελευταίο)... Πονεμένος από τη ζωή επίσης δεν είμαι και πώς να είμαι άλλωστε στα 22 μου... Οπότε ψάχνω ιδέες! Βοηθήστε με!

Όποιος έχει κάποια καλή ιδέα ως προς το πού πρέπει να πάει αυτό το αναγεννημένο blog, ας κάνει ένα σχόλιο! Τσάμπα το έχω για σας μόνο! Έλα πάρε, πάρε...

Αν παρατηρηθεί έλλειψη ιδεών, η συντακτική ομάδα (sic) θα αποφασίσει αυτοβούλως για το παραπάνω σημαντικό ζήτημα και εσείς θα χάσετε την ευκαιρία σας να έχετε λόγο εδώ μέσα!

Προς το παρόν πάρτε την κλασική εικονίτσα του "Under Construction" στα μούτρα και άντε σκεφτείτε!


PS: Τι, γιατί λέω (συντακτική) ομάδα αφού είμαι ένας; Δεν είμαι ένας! Το blog έχει και μυστικό συνεργάτη... Αμέ!

Labels: ,