Άντε γαμήσου και εσύ και ο σκύλος σου!

Το blog της g700 συνεχίζει να δημοσιεύει κείμενα που κάνουν το αίμα των νέων που ακόμα δεν έχουν εργαστεί να παγώνει. Διαβάστε το κείμενο, ακολουθήστε τα links, παντού μαυρίλα. Με όσους το συζήτησα το συγκεκριμένο θέμα, αν ήταν μικροί δεν είχαν επίγνωση και το πέρασαν στο ντούκου, αν ήταν μεγάλοι το προσπέρασαν λέγοντας "να μη σε νοιάζουν εσένα αυτά, εσύ θα πετύχεις". Κι αν εγώ θέλω να προβληματίζομαι για τις αυριανές συνθήκες εργασίας μου, των φίλων μου και της γκόμενάς μου, ποιος θα με εμποδίσει; Θα τα γράφω στο blog μου και όποιος ακούσει!

Ο lexluthor06 από την άλλη συνεχίζει να τα χώνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έπιασε τα ιδιωτικά σχολεία. Κι εγώ από ιδιωτικό αποφοίτησα, έχω τη γνώμη μου, αλλά δε θα την αναπτύξω τώρα. Θα πω πάντως ένα "χώσε!" στο φίλο και θα linkάρω το κείμενό του εδώ. Έτσι για να μην πιστεύουν ότι το καλοκαίρι ατονεί η κριτική. Μαλάκες...

Και όσο για τους πολυάριθμους αναγνώστες μου (750 περίπου διαφορετικές IP έχουμε πιάσει), για να μη νομίζετε ότι κάθομαι αποκλειστικά μπροστά στο PC και ψάχνω τα κακώς κείμενα, ορίστε ο σημερινός σκυλο-χαβαλές:

Τα λέμε μετά τις 10/8!
:-)

Η (μορφωμένη) κυρία και ο μούτσος

Πρώτες ελεύθερες μέρες του φετινού καλοκαιριού και εγώ αδυνατώ ακόμα να απομακρυνθώ από το PC... Διαβάζοντας το blog της g700 έπεσα πάνω στο ενδιαφέρον άρθρο "γιατί οι ευρωπαίοι δεν κάνουν παιδιά" (εδώ θα το βρείτε στην αγγλική βερσιόν του, να προπονείστε φίλοι μου σιγά-σιγά πριν πατήσετε στο Νησί!), της Katinka Barysch, μιας από τις σούπερ επιτυχημένες γυναίκες της σύγχρονης εποχής.

Το άρθρο έχει πολλά ενδιαφέροντα σημεία αλλά την προσοχή μου τράβηξε μια παράγραφος, που δίνει τροφή για σκέψη σχετικά με το δίλημμα της σύγχρονης εποχής "καριέρα ή οικογένεια":

Στο σημείο αυτό η Γερμανία είναι σχεδόν παράδειγμα προς αποφυγή: οι σπουδές κρατάνε πάρα πολύ, συχνά πάνω από 20 χρόνια, πράγμα που αναγκάζει τις γυναίκες να τεκνοποιήσουν για πρώτη φορά μετά τα 30 τους χρόνια. Σήμερα μάλιστα οι γυναίκες τείνουν να έχουν ψηλότερο μορφωτικό επίπεδο από τους άνδρες. Δυσκολεύονται όμως να βρουν σύντροφο, αφού πολλοί υψηλά αμειβόμενοι άνδρες προτιμούν γυναίκες που να ασχολούνται με τα οικιακά.

Η κατάσταση γνωστή και στην Ελλάδα, αρκετά. Οι γυναίκες σπουδάζουν, και μάλιστα σπουδάζουν πολύ, και όντως πιστεύω ότι με τον καιρό κατακτούν επίπεδο μόρφωσης εφάμιλλο ή ανώτερο του ανδρικού. Και μετά έρχεται το αδιέξοδο!

Θέλουν να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά. Η γνώση, όμως, είναι και μια μορφή κατάρας. Όσο περισσότερη έχεις, όσο πιο πολύ βλέπεις μπροστά σου, τόσο λιγότερο συμβιβάζεσαι και ψάχνεις το καλύτερο. Άρα και στο θέμα σύζυγος ψάχνεις κάτι εφάμιλλο με σένα. Αμ δε! Ο σύζυγος, ο άντρας ο σωστός ο πρόστυχος, ψάχνει για τη "χαρωπή νοικοκυρούλα" του! Δεν το λέω εγώ, η Katinka Barysch το λέει (εγώ απλώς το προσυπογράφω!). Και μένει η γυναίκα η μορφωμένη μπουκάλα. Άντε να ψάχνει κανά pool boy να της χαρίσει καναν οργασμό, γιατί αλλιώς δεν πάει πουθενά. Και τη βλέπεις να μονολογεί "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι" και "να τα σκίσω τα πτυχία μου, δε φέρνουν την ευτυχία"...

Πόσες φορές δεν έχω κάνει αυτή την κουβέντα με κοπέλες! Όλες με ψηλούς στόχους και όνειρα, να αρνούνται να παίξουν τη "χαρωπή νοικοκυρούλα" κανενός. Και να παλεύουν για την πάρτη τους. Και να μεταμορφώνονται στις σύγχρονες δυναμικές, σούπερ γυναίκες της εποχής μας. Σαν την Katinka Barysch ένα πράγμα. Και μετά να δημοσιεύουν τέτοια άρθρα...

ΠιΕς: Άντε να ξεκινάμε σιγά-σιγά για διακοπές! Η Σκιάθος περιμένει!

...της ανωτάτης εκπαιδεύσεως!

Καθώς βρισκόμαστε εν μέσω εξεταστικής και αφού η ώρα είναι ήδη προχωρημένη, ανησυχίες και λοιπές φαιδρότητες πάνε περίπατο και το μόνο που έχω όρεξη να κάνω είναι ένα ανάλαφρο πόστ, για να σας κοινοποιήσω μια αστεία εικόνα και ένα βίντεο.

Η εικόνα λοιπόν προέρχεται κατευθείαν από την καρδιά του ελληνικού πανεπιστημίου την περίοδο των εξετάσεων, την κόλλα του γραπτού. Ορισμένοι Έλληνες φοιτητές στην προσπάθειά τους να ξεμπερδεύουν καλοκαιριάτικα με ένα ακόμα βαρετό μάθημα, ζήτησαν βοήθεια απ' έξω. Φίλοι τους με κινητά τους προμήθευσαν με τις κατάλληλες σχέσεις προς λύση της άσκησης. Δυστυχώς τα κινητά τηλέφωνα, παλιάς τεχνολογίας όντα, δεν τους βοήθησαν και πολύ στη λύση. Αντίθετα, 15 άτομα βρέθηκαν με εκφράσεις σαν τις παρακάτω στο γραπτό τους (όσες είναι σε "κουτάκια") αναγκάζοντας το διορθωτή να κάνει πλάκα μπας και ξεχάσει ότι θέλει να πηδήξει από το παράθυρο...

(...k dsti2T/dxsti2 = k επί δεύτερη παράγωγος του T ως προς x...κτλ...)

Πάμε παρακάτω. Συνέχεια από προηγούμενο ποστ, "11 more Ways to know if you are Greek". Προσκυνώ!

ΠιΕς: Ο μετρητής στην κορυφή της οθόνης προστέθηκε σαν ψυχολογική βοήθεια προς τον εαυτό μου στην προσπάθεια για κόψιμο του καπνίσματος. Άμα βλέπεις τόσα λεφτά να συσσωρεύονται και είσαι σπάγγος σαν κι εμένα, κάτι γίνεται!

Τρέξε, μύγα, τρέξε!

"Για σας είναι η ζωή", άκουσα να λέει και τρελάθηκα. Μιλάμε για ένα παιδί 5 χρόνια μεγαλύτερό μου. "Σιγά ρε γέρο!", έκανα τη σχετική πλάκα, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι δεν το είπε για πλάκα. Η κουβέντα, η "καφενειακού επιπέδου" κουβέντα, μέσα στην οποία ενίοτε θίγεις τα σοβαρότερα θέματα, άναψε.

Τρέχουμε μαλάκες, μια ζωή τρέχουμε. Να τελειώσουμε τη σχολή νωρίς, να καταρτιστούμε, να μάθουμε ξένες γλώσσες, να πάμε στρατό, να ξανακαταρτιστούμε, να βρούμε ή να ξεκινήσουμε μια δική μας δουλειά. Όλα, μέσα σε 5-6 χρόνια. Αν αργήσεις, αν αφήσεις ένα χρόνο να περάσει, θεωρείσαι "τεμπέλης"... ενίοτε και "αποτυχημενος". Και το χειρότερο είναι ότι ο πιο σκληρός κριτής σου είναι ο εαυτός σου. Τρέχεις λοπόν, μαλάκα. Τρέχεις να μπεις στο τριπάκι μην τυχόν και μείνεις απ' έξω και "δυστυχήσεις".

Και τι καταλαβαίνεις που φτάνεις; Ο γαμημένος ο αθλητής τουλάχιστον που τρέχει να τερματίσει, κάποια στιγμή τα καταφέρνει και ανταμοίβεται. Εσύ, όταν τερματίσεις απλώς συνειδητοποιείς ότι έφτασες (καλώστονε κι ας άργησε) στην πιο απαιτητική στροφή του στίβου της ζωής. Και το χειρότερο, έχεις μπει πλέον στο τριπάκι. Δούλευε τώρα ατελείωτες ώρες, να προσπαθείς να κάνεις την υπέρβασή σου και να μην μπορείς, να σε θλίβει που δεν ανταμοίβεσαι όπως πρέπει, να μην βλέπεις τον κόπο σου να μετουσιώνεται σε κάτι απτό. Το χειρότερο: συνειδητοποιείς ότι από εδώ και πέρα δεν μπορείς πλέον να βάλεις "φοιτητικούς" στόχους και να πας παρακάτω... Να περάσεις αυτή τη φάση και σε ένα χρόνο να είσαι αλλού. Συνειδητοποιείς ότι τα επόμενα 35-40 χρόνια θα κυλήσουν στο ίδιο μοτίβο. Εκεί είναι που σε σκοτώνει...

Και επιστημονικά να το δεις, και πρακτικά να το δεις (πχ. από συζητήσεις με φίλους) και όπως στο διάολο να το δεις, το ηλικιακό φάσμα 25-35 είναι από τα πλέον δύσκολα κομμάτια της ζωής στην εποχή μας. Αν το περάσεις αυτό φίλε, αν δεν τρελαθείς και δεν παραιτηθείς εκεί, δε θα το κάνεις ποτέ. Όλοι ψάχνουν κάπου να πιαστούν. Μπορεί να είναι ένας σύντροφος, μπορεί να είναι τα παιδιά σου, μπορεί να είναι κανα φάρμακο ή κανα ναρκωτικό, μπορεί να είναι καμία εναλλακτική δραστηριότητα του κώλου. Όλοι κάτι ψάχνουν να κρατηθούν μετά από 10-12 ώρες δουλειάς, 6 μέρες την εβδομάδα.

Και γιατί να φτάσεις εκεί λοιπόν; Είσαι ακόμα απ' έξω, είσαι να πούμε ευλογημένος και έχεις δει πόσο σκατά είναι εκεί μέσα, γιατί να μπεις; Γιατί να μην τα μοντάρεις έτσι να την κάνεις περιμετρικά και να ζήσεις "αλλιώς"; Δεν ξέρω! Είναι αυτό το άρρωστο το συναίσθημα, να πας εκεί ακριβώς που σου λένε ότι δεν πρέπει, reverse psychology ο σχετικός όρος. Σαν τη μύγα, τη γαμημένη τη μύγα, που πάει όπως όλες οι προηγούμενες στο μωβ φωτάκι και καίγεται! Και αποκάτω γελάνε αυτοί που βάλανε το φωτάκι με τη μαλακία της.

Η τελευταία!

Αρχίζει λοιπόν αύριο, 11/07/07 και ώρα 12 το μεσημέρι αυτό που θα μείνει στην ιστορία ως η τελευταία εξεταστική μου σε αυτή την καταπληκτική σχολή που πέρασα τα 5 δημιουργικότερα χρόνια της ζωής μου. 4 μαθηματάκια έμειναν και φτάνουμε στο μαγικό νούμερο 60, που τον Οκτώβρη του 2002 μας το λέγανε και το ακούγαμε γεμάτοι δέος και προσοχή...

Αν και κινδυνεύω να φανώ αλαζόνας, δε φοβάμαι για πιθανή αρνητική εξέλιξη των εν λόγω μαθημάτων, αφ' ενός γιατί έχω προετοιμαστεί καλά ("τα θέματα ήταν βατά για τους καλά προετοιμασμένους" -αιώνιο κλισέ) αφ' ετέρου γιατί τα συγκεκριμένα μαθήματα είναι προσφάτως διδαχθέντα και όχι τίποτα αραχνιασμένα από μικρά έτη που συνήθως αποτελούν και το σημαντικότερο εμπόδιο στο δρόμο για το πτυχίο.

Με μελλοντικό update, γύρω στα μέσα προς τέλη Αυγούστου πιστεύω, θα βεβαιώσω την επιτυχία μου ή την αποτυχία μου, για να μη λέτε ότι κάνω κοκοκο. Update by Stefanos, 31/08/07 @18.24: 10, 8, 9, 8 οι εν λόγω τέσσερις βαθμοί!

Σχολιάζοντας το γεγονός ότι αύριο εξετάζομαι σε μάθημα χειμερινού εξαμήνου, το οποίο κανονικά θα έπρεπε (μαζί με τα εναπομείναντα 3) να έχω περάσει το Φλεβάρη του 2007, θα ευχηθώ απλώς στους πρωτεργάτες-αγωνιστές της "ολίσθησης" αυτής του εξαμήνου να τους καεί το βίντεο (γιατί δεν πρόκειται να γράψουν και τίποτα ώστε να τους ευχηθώ καλά τεσσάρια...), στους δε υπολοίπους που τους στήριξαν δια της ανατάσεως της χειρός τους σε όλες τις χειμερινές ΓΣ να τους καεί το μυαλό διαβάζοντας μέσα στους 40 βαθμούς Κελσίου, να πάνε διακοπές αγχωμένοι για το αν πέρασαν και κουρασμένοι από την προσπάθεια, να γυρίσουν πίσω ανακαλύπτοντας ότι αποτύχανε (καλά τεσσάρια...) και να προετοιμαστούν για ανάλογη περίοδο διπλής χρονικής διάρκειας. Έτσι απλά!

Και επειδή η σωστή εξεταστική (έστω και τεσσάρων μαθημάτων) επιβάλλει την ανακάλυψη ενός παιχνιδιού για να περνάνε δημιουργικά οι ώρες ανάμεσα στα κεφάλαια, ιδού το φετίχ του μηνός Ιουλίου:

Καλοκαιρινή αντίδραση σε καλοκαιρινά αίσχη...

Τις τελευταίες μέρες αδράνησε ελαφρώς η πλευρά εκείνη του εαυτού μου που προσπαθεί να παραμένει ενεργός και σκεπτόμενος πολίτης. Λίγο τα διαβάσματα, λίγο τα ταξίδια, λίγο οι έρωτες, δεν ενημερώθηκα αμέσως για τη φωτιά στην Πάρνηθα. Δυο τρεις μέρες μετά το γεγονός και ακόμα δεν είχα διαβάσει κάτι προς πληροφόρησή μου, δεν έτυχε να πάω καμιά βόλτα και να νιώσω την αποπνικτική ατμόσφαιρα, δεν είδα στις ειδήσεις τους αξιότιμους πολιτικούς και δημοσιογράφους μας να λύνουν (και αυτό) το πρόβλημα.

Πολύς κόσμος στο ίντερνετ σχολίασε το γεγονός βγάζοντας κυρίως αγανάκτηση για το θέατρο του παραλόγου που ζούμε κάθε, μα κάθε καλοκαίρι σε αυτόν τον τόπο. Ο Θέμης, ο Νίκος (αναφέρονται ως φίλοι) και πολλοί άλλοι για μια ακόμη φορά καταλόγισαν ευθύνες σε φταίχτες και μη. Βιολόγοι-οικολόγοι-γυναικολόγοι κατέλαβαν τις σελίδες των κυριακάτικων εφημερίδων εξηγώντας ποια είναι η καλύτερη τεχνική για την αναβίωση του οικοσυστήματος, με τους πλέον απαισιόδοξους να τονίζουν ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ στο 100%.

Αφού λοιπόν σοκαρίστηκα βλέποντας εικόνες σαν την παραπάνω και διαβάζοντας περιγραφές ανθρώπων που το έζησαν από κοντά, έμαθα (και μέσω SMS, και μέσω e-mail, και από blogs, και από fora -τι σου κάνει η εξοικείωση με την τεχνολογία!) για τη σημερινή παράσταση διαμαρτυρίας στη Βουλή. Σαν ελάχιστο λιθαράκι μου στην προσπάθεια για μια σωστή αντιμετώπιση του συγκεκριμένου θέματος στη χώρα μας, θυσίασα 2 ωρίτσες και κατέβηκα κέντρο.

Δε βρήκα κάτι οργανωμένο, δεν περίμενα άλλωστε να βρω κάτι οργανωμένο. Αρκετοί άνθρωποι με καλοκαιρινή διάθεση, παγωτάκι, τσιγαράκι και μπυρίτσα, έδειξαν με τον πιο απλό έμπρακτο τρόπο την αποδοκιμασία τους για την καταστροφή των δασών μας.

Δε μίλησε κάποιος, δεν ηγήθηκε κάποιος. Δυνάμεις της τάξης (sic) γύρω μας παρακολουθούσαν και ενίοτε εισέπρατταν την αποδοκιμασία του πλήθους. Πλησιάζοντας κοντά στα 2 φυλάκια, βρέθηκα μέσα στο "σκληρό πυρήνα" της διαμαρτυρίας, φώναξα "αίσχος, αίσχος", μούντζωσα μαζί με τους υπολοίπους το κτήριο και αποχώρησα σιγά σιγά.

Επειδή δεν ήμουν προνοητικός να το έχω μαζί μου, το παγωτάκι μου το έφαγα αργότερα στη βόλτα που έκανα γύρω από την πλατεία Συντάγματος!

Μία εικόνα μόνο...

...και μία φράση:

"Ευχαριστώ αστεράκι μου για τις 5 τόσο όμορφες μέρες στη Βαρκελώνη!"

Barçelona, 30JUN-04JUL2007